Op de lezerssite Hebban staat een originele lezersrecensie. Klik hier voor de hele tekst, hieronder enkele fragmenten:
Met een ‘selfie van de mensheid’ beschrijft deze experimentele, postmoderne en bovenal libertijnse roman, waarin alle maatschappelijke gevoeligheden van de afgelopen jaren (‘de contemporaine stormen en stormpjes’) zijn verwerkt en bovendien verwijzingen naar martelingen en incest uit de Griekse mythen, zichzelf en geeft daarmee een nietsontziend commentaar, dat geschikt is voor lezers die fictie en werkelijkheid kunnen scheiden, op de huidige tijdgeest […] Epicurische buitensporigheden bedekken de talloze diepere lagen die eronder verscholen liggen en die pas duidelijk worden als je de voorstelling tot het einde weet uit te zitten, waartoe lang niet iedereen in staat is, want deze sadistische poppenkast is een provocatie van de schrijver in de vorm van een experiment dat de grenzen van de vrijheid van meningsuiting opzoekt en waar de libertijnse roman dé vorm bij uitstek is […] Sardonisch vernietigt de schrijver het roemruchte laagje dat beschaving wordt genoemd en dat kan niet een tandje minder, derhalve pakt de schrijver door en ontspoort volledig in een orgie van geweld en sadisme om de door angst ingegeven drang tot zelfcensuur te overwinnen, want door het kwaad uit te beelden, wat iets anders is dan het kwaad zelf, doorbreekt de schrijver alle taboes en belet ons het afwijkende te negeren en ervan weg te kijken, in plaats daarvan dienen we het afwijkende te beschouwen en het gesprek erover aan te gaan, omdat dit gezonder is dan vol te houden dat het afwijkende niet bestaat of niet mag bestaan, en weet zodoende een overrompelend pleidooi te houden voor versterking van ons incasseringsvermogen en voor verdraagzaamheid jegens iedereen die buiten de maatschappelijke norm verkeert, een urgente en noodzakelijke boodschap want ironie wordt in onze samenleving immers steeds slechter begrepen. (*****)